Ken je dat gevoel? Het zonnetje schijnt. Je dag is behoorlijk goed begonnen. Je hebt zelfs wat energie bijeengesprokkeld gekregen om met een vriendin even iets te gaan drinken wanneer de kinderen naar school zijn. Nadat je samen wat hebt bijgekletst over de kinderen, het werk en andere gebeurtenissen, vertel je heel voorzichtig over je nieuwe plan. In mijn geval dus deze blog waarover al ik uren-dagen-weken had nagedacht, alles had ik gewikt en gewogen. Om dan de negatieve gedachten eindelijk te overwinnen en het gewoon te proberen. Eerst vertel ik wat aarzelend en twijfelend over wat ik gedaan heb, maar langzaam maar zeker word ik samen met mijn vertrouweling enthousiast en komen er zelfs nog nieuwe ideeën.
Samen brainstormen geeft me energie en vleugels (toch voor even dan). Allerlei leuke mogelijkheden springen kriskras door mijn hoofd. Het borrelt daarboven. Met een lang vervlogen, zalig enthousiast gevoel rijd ik richting huis. Het liefst van al zou ik er direct aan willen beginnen. Wat me-time om ideeën om te zetten in realiteit! Mijn valkuil van in het denken te blijven hangen overwinnen en toch overgaan tot actie dat zou een hele stap zijn voor mij.
MAAR dan slaat de realiteit weer toe. Thuis wachten de kinderen met hun verhalen en huiswerk. Er staat nog een wasmand strijk op me te wachten. En het avondeten maakt zich natuurlijk ook niet vanzelf. Ik zucht en weet nu al dat wanneer dit alles in de plooi is gevallen, dat ik dan uitgeteld zal zijn. Er zal geen energie meer zijn om met mijn idee aan de slag te gaan.
Herkenbaar, voor mij alvast wel. Jaren heb ik ideeën, plannen, gevoelens, en me-time voor mezelf gehouden en maar doorgeploeterd. Nu wil ik proberen het anders aan te pakken. Ik probeer me af te vragen welke van die taken die op me wachten echt prioritair zijn. Ja, ik vind het belangrijk om mijn kinderen een warm onthaal te geven als ze thuis komen. Even naar hen luisteren hoe ze hun dag beleefden. Iets wat ik soms niet genoeg gedaan heb door de lange werkdagen. Ondanks dat zowel ik als de kinderen hier toch van kunnen genieten. Dus deze ‘taak’ geeft ook zorg en energie aan mezelf bedenk ik dan. Dit wil ik dus zeker wel doen.
Neen, die strijkmand moet niet persé vandaag gedaan worden omdat het vandaag strijkdag is. Er liggen echt nog wel genoeg kleren in de kasten om twee weken mee toe te komen. En als dat toch niet zo zou zijn, dan zou ik er ook voor kunnen kiezen om enkel de noodzakelijke dingen te strijken. Makkelijk gezegd, hoor ik een ander stemmetje in mijn hoofd zeggen, want die strijk moet wel gedaan worden hé. Wanneer heb je de volgende dagen energie/zin om dit dan wel te doen? Ik hoor mezelf weer bezig op deze negatieve manier en geef antwoord: Als ik nu even aan de slag kan met mijn plannen en ideeën, dan geef ik mezelf energie. Dan laden mijn batterijen op en dan geraakt die strijk heus wel gedaan, hetzij vandaag, hetzij morgen of een andere keer. Dus dit laat ik nu los (klinkt natuurlijk veel makkelijker dan hoe het echt in mijn hoofd en gevoel speelde).
Dus kies ik, na heel wat innerlijk overleg, voor een uurtje ME-TIME, om daarna vol energie een heerlijke avondmaaltijd op tafel te toveren, nog een wasje in te steken en de boel op te ruimen. Vandaag is het me alvast gelukt ondanks de innerlijke strijd om die keuze voor mezelf te maken.
Goed bezig!
Reactie plaatsen
Reacties