Een erg moeilijke dag vandaag. Vanbinnen zo een triest en melancholisch gevoel dat ik niet kan plaatsen. Het opstaan en mijn ochtendroutine (lees aankleden – ontbijten) kosten me al zoveel energie. En de dag is nog maar net begonnen.
Met de nodige drukke stemmen in mijn hoofd en die blok van emoties in mijn borstkas, toch maar wat opgeruimd en dan aan de strijk begonnen.
Halverwege heb ik de strijkplank aan de kant geschoven en ben ik in mijn cocon in de zetel gekropen. Het lukt me niet meer. Ik word me bewust van mijn snelle ademhaling en probeer rustiger en dieper te ademen doorheen verschillende ademhalingsoefeningen. Het lukt me gedeeltelijk. Ondertussen blijven de gedachten maar door mijn hoofd spoken. Op zoek naar het waarom ik me zo voel.
Is het omdat ik te weinig geslapen heb?
Is het het bericht van een collega die me om raad vroeg voor het werk en waar ook ik niet zomaar een antwoord op weet zonder achter mijn computer te kruipen. Het idee om te werken alleen al doet mijn ademhaling en hartslag versnellen.
Is het het idee dat ik vind dat er beneden dringend moet gepoetst worden omdat ik de vloer echt wel vuil vind. Iets waar ik echt de fut nog niet voor heb.
Is het de druk die ik mezelf opleg om elke dag mijn grootmoeder in het ziekenhuis te gaan bezoeken?
Is het het idee dat de kinderen vanaf volgende week twee weken thuis zijn voor de vakantie. En waar ik, ondanks dat ik hen heel graag zie, stiekem tegenop kijk omwille van de drukte die er dan de hele dag heerst.
Is het de deadline dat ik volgende maand moet beslissen of ik terug aan het werk ga of nog niet.
Is het de strengheid die ik bij mezelf ervaar als ik aan de blog denk. Ik zou niet liever willen dan hier verder mee aan de slag te gaan, maar wat houdt me dan tegen om in actie te schieten? Waarom blijf ik weer in het denken steken?
Of is het gewoon die tijd van de maand stilaan waarop ik mijn vrouwelijkheid mag ervaren en waardoor ik drie dagen vooraf steeds wat emotioneler ben.
Allemaal vragen. En geloof me, dit is maar een selectie. Allemaal dingen waar ik het lastig mee heb op dit moment. Allemaal dingen die kriskras door mijn hoofd spoken en waar ik geen antwoord op heb of vind.
Gelukkig of niet, namiddag waren de kids thuis. Terwijl ik eerst voor de ene chauffeur speelde naar de orthodont, vergezelde de andere me daarna naar mijn bomma in het ziekenhuis. Gevoelens en gedachten werden dus even geparkeerd. Om dan ’s avonds na de drukte van het avondeten en opruimen terug vol in mijn gezicht te kletsen.
Een goede babbel zou me deugd doen en me misschien uit mijn denken kunnen halen, was het enige dat ik kon bedenken. Alleen was mijn echtgenoot deze avond niet het attente, luisterend oor dat hij soms kan zijn. Zijn antwoord was: Waarom moet er altijd een reden zijn als je je slecht voelt. Aanvaard gewoon dat dit gevoel er is. Er hoeft toch niet altijd meer achter gezocht te worden.
Met een gevoel van niet begrepen te worden, ga ik me dadelijk induffelen in mijn bed, oorstopjes in om me af te sluiten van de wereld en hopen dat er morgen een betere dag kan zijn. Slaap lekker!
Reactie plaatsen
Reacties