Als vrouw doe je toch vaak veel ‘onzichtbare’ dingen voor je gezinsleden, niet? Denk maar aan de uren die je naast je kind zit bij het huiswerk maken als ze klein zijn. Denk maar aan de vuilnisbak die zichzelf niet leeg maakt. Of het proper maken van de oven wat met pizza etende pubers in huis zeker regelmatig moet gebeuren. En de keren dat ik het toiletpapier aanvul kan ik niet eens tellen. Steeds lijk net ik het lege rolletje te treffen op het toilet.
Allemaal dingen die niet direct zichtbaar zijn, maar die voor je gezin als vanzelfsprekend worden beschouwd. Pas op, ik verwacht geen applaus hiervoor, alleen zou ik soms toch wel willen roepen dat al deze zaken me (zeker nu in mijn depressie) erg veel energie kosten en soms voor mij aanvoelen als een hoge berg die ik moet beklimmen.
Neem nu het uitwassen van de diepvries. Geen klusje waar ik ooit naar uitkijk, maar waarvan ik wel vind dat het jaarlijks moet gebeuren. De wintertijd is dan natuurlijk ideaal omdat je dan gewoon de nog overgebleven producten buiten kan zetten zonder de angst dat ze zullen ontdooien. Omdat we de afgelopen maanden vaak onze toevlucht genomen hebben tot reeds eerder ingevroren maaltijden/ingrediënten, zit ik nu met een lege diepvries. Alleen een troosteloos bakje ijs blijft nog over.
En daar staat die dan, de lege diepvries, roepend om schoongemaakt en gevuld te worden. Al twee weken hoor ik elke dag zijn vraag. Al twee weken blok ik het af. Al twee weken denk ik: ‘misschien morgen.’ Dat is in mijn hoofd zo een MOETJE geworden dat het mij blokkeert.
In de periode van mijn burn-out en de aanloop naar mijn depressie had ik dat nog veel erger. Alles wat MOEST stootte op weerstand bij mijzelf. Of die ‘moetjes nu van mezelf of anderen kwam, dat maakte niets uit, ik blokkeerde gewoon. De energie liep gewoon weg uit mijn lichaam.
Urenlang gevechten in mijn hoofd. ‘Ik moet nog eten maken, ik moet nog wat onkruid wieden, ik moet nog stofzuigen, ik moet nog een kaartje kopen voor het jarige nichtje en dan heb ik het nog niet over mijn werksituatie. Ik moet… ik moet… EN … ik wil niet, ik kan niet meer. Lang heb ik er tegen gevochten. Vond ik mezelf zwak, alle andere mensen konden dat toch allemaal wel en ik niet. Dus haalde ik mezelf wederom onderuit.
De tip van de coach tijdens mijn burn-out om het woord MOET te vervangen door ik WIL, vond ik op dat moment logisch klinken, maar het lukte me langs geen kant. Tot op vandaag, een jaar later, is dit nog steeds een groot struikelblok wat ik met me meedraag.
Maar terug naar de diepvries! Wil ik hem vandaag proper maken? Ziehier mijn hersenspinsels, als je ze kunt volgen
JA, ik wil dit doen want ik vind het belangrijk dat voedsel proper en net bewaard wordt
en dat betekent dat het ijs en het eventuele vuil dus regelmatig verwijderd moeten worden.
JA, ik wil dit doen want ik wil hem graag terug vullen
zodat er op moeilijke momenten toch snel vers eten op tafel komt voor mijn gezin.
En in mijn perfectionistisch denken is er geen plaats om hem terug te vullen zonder eerst schoon te maken.
Dus die weg wil ik zelfs niet opgaan in mijn denken.
NEEN, ik wil dit nu niet doen omdat het zo’n klus en gemors is en ik denk dat ik die energie nu niet heb.
De ‘ja’s’ winnen het! Dit zijn namelijk dingen die vanuit mijn eigen waarden (netheid – gezond eten) voorop staan. Dan rest nog de vraag of ik er de moed kan voor opbrengen om dit nu vandaag te doen? Ik twijfel nog over de energie, maar ik begin er gewoon aan. Soms heb ik al ondervonden dat wanneer ik uiteindelijk effectief aan iets begin, dat de energie wel komt. Met een vrolijk, positief muziekje erbij gaat me dit lukken vandaag! Ik ga proberen!
Update: Het is me gelukt vandaag! Trots en voldaan op mezelf!
Reactie plaatsen
Reacties