Enkele weken geleden kregen mijn echtgenoot en ik een uitnodiging voor een verrassingsfeest voor een bevriend koppel. Vermits ik (normaal) altijd te vinden ben voor een feestje en supergraag mijn lichaam laat bewegen op muziek, stuurde ik een enthousiast bericht naar de initiatiefnemers dat we er zouden zijn.
Tot de dag van het feest gisteren kwam! Ik voelde me niet goed in mijn vel, het piekeren sloeg toe en ik geraakte er niet uit in mijn hoofd...
"Wat zouden de mensen niet denken? Opgemaakt en mooi aangekleed, ze is toch niet ziek.
Zie ze dansen en lachen, ze mankeert toch niets.
Ze drinkt een glaasje alcohol, dus medicatie zal ze ook niet nemen.
Ze kan niet werken dus is ze in ziekteverlof, maar feesten kan ze wel!"
Honderden van die oordelen van anderen schoten door mijn hoofd. Dit nog los van de vraag wat ik moest antwoorden als anderen me zouden vragen hoe het met me gaat. Maar dat is weer een ander verhaal.
Depressie staat namelijk niet op mijn voorhoofd te lezen. Dat de soms goede momenten worden afgewissel met nog veel moeilijke momenten is niet zichtbaar voor anderen. Momenten waarbij ik alleen maar veilig in mijn cocon in de zetel wil kruipen. Al die negatieve, energieverslindende gedachten, in mijn hoofd zien de mensen niet. Die zijn hoogstens deels zichtbaar voor de mensen kort rondom me. En dan nog.
Dus na een halve dag wikken en wegen, het beluisteren van alle stemmetjes in mijn hoofd, heb ik het feest afgebeld. Zwak van mezelf, hoor ik dan meteen weer in mijn hoofd. Goed gedaan, zegt mijn lichaam, waar ik zo de spanning voel wegtrekken.
Duidelijk heb ik mijn gevoel soms nodig om mee richting te geven in mijn zoektocht. Mijn lichaam dat zonder woorden kan aangeven wat goed voor me is. Ik ben nu nog niet klaar om naar het feest te gaan. Onzekerheid over mezelf, het oordeel van anderen die ik nog niet kan loslaten. Waarschijnlijk zijn dat ook net de vooroordelen die ik zelf heb, zoals 'iemand die niet kan werken, is ziek en hoort in bed'.
Natuurlijk geldt dit voor een heel aantal ziekten zoals depressie natuurlijk niet. Hierbij wordt het net sterk aangemoedigd om dingen te ondernemen en buiten te komen. Ik hoor het mezelf wel vaak tegen anderen zeggen, alleen het zelf waarmaken vraagt wat tijd. Dus geef ik mezelf die tijd om het stap voor stap op mijn tempo aan te pakken. En wie weet, misschien ben ik er op het volgende feest wel bij!
Reactie plaatsen
Reacties