Woensdag 21 september 2016, een dag om nooit te vergeten voor mij. De dag dat mijn lichaam op slot ging!
Die dag vonden op het werk sollicitaties plaats want één van onze kinderverzorgsters was zwanger en moest dus zo snel mogelijk vervangen worden. Ik herinner me de gesprekken nog samen met mijn twee collega’s. Samen haakten we vrij vlot de knoop door wie we zouden aannemen. Een last viel van mijn schouders dat dit in orde en geregeld was. Eindelijk zou er misschien een beetje rust kunnen komen in mijn werk, hoopte ik. Ik voelde me immers al weken (achteraf gezien maanden tot een jaar) heel erg moe, emotioneel en futloos met momenten. Mijn werk op de crèche kreeg de nodige aandacht en was steeds in orde, maar daarbuiten was ik leeg. Ik vermeed sociale contacten, ging nergens meer naartoe, verwaarloosde mijn gezin, mijn huishouden en mezelf. Na de werkuren lag ik volledig uitgeput te slapen in de zetel of in mijn bed.
Op dat eigenste moment dat alles even in orde leek te komen, bleken al die emoties vrij te komen in mezelf, het was alsof ik toen pas echt voelde wat ik al maanden ontkende voor mezelf. Ik wilde niet zwak zijn, ik wilde mijn werk goed doen, ik wilde iedereen tevreden stellen, maar ik was zo moe. Ik sprak hierover met mijn twee collega’s en ze raden me aan een paar dagen rust te nemen. Toen hun bevestiging kwam van het is oké om het even wat minder aan te doen, ben ik letterlijk in elkaar gezakt. Door mijn benen, lijkbleek op de grond. Iedereen ongerust natuurlijk, sommige zaken kan ik me zelfs niet meer herinneren. Ik was op, ik kon niet meer, ik was leeg gegeven, was het enige dat ik kon bedenken. Een collega heeft me thuis gebracht, maar daar herinner ik me niets meer van. Ik ben blijkbaar in bed gekropen waar mijn echtgenoot me later gevonden heeft. Totaal overstuur, enerzijds verschrikkelijk kwaad op mezelf, anderzijds zo verdrietig dat ik me alleen voelde staan in mijn gevoel (wat achteraf gezien kwam omdat ik ook niemand mijn kwetsbaarheid en gevoelens toonde). Maar vooral zo moe! Samen spraken we af om ’s anderdaags naar onze huisarts te gaan om te kijken wat er aan de hand was.
Onze huisarts was duidelijk, JIJ HEBT EEN BURN-OUT. Een mokerslag in mijn gezicht. Dat kon niet. Een burn-out was voor zwakke mensen, niet voor iemand als ik. Ik had jarenlang een basisschool geleid. Ik had drie jaar geleden eigenhandig een eigen bedrijf en bijkomend gebouw letterlijk uit de grond gestampt met ondertussen al elf personeelsleden. Een fijne plek waar kinderen en ouders terecht konden voor opvang, raad en een babbel. Hoe kon ik nu als zwak bestempeld worden. Neen, ik was een doorzetter. Dat kon dus niet. Er moest iets anders aan de hand zijn. Bloed werd getrokken om eventueel andere oorzaken uit te sluiten. Maar ze was ervan overtuigd dat hier sprake van burn-out was omdat ik alle symptonen vertoonde volgens haar. Rust, externe begeleiding en de nodige tijd om te herstellen waren de behandeling.
Ze schreef me ziekteverlof voor, maar in mijn gedachten was het duidelijk. Ik zou twee dagen thuis blijven en rusten, dan volgde het weekend nog en op maandag zou ik weer aan de slag gaan.
Natuurlijk was die gedachte een illusie en heeft mijn lichaam duidelijk gemaakt dat dit niet was wat er nu nodig was. Dus nu een week later probeer ik te accepteren wat er aan de hand is en van dag tot dag te kijken wat er gebeurt met me en hoe ik hier uit geraak.
Reactie plaatsen
Reacties