Grenzen stellen, je eigen behoeftes kennen, en de stemmen in je hoofd temperen, een uitdaging voor iedereen, ook voor mij nog soms. Een tijdje geleden kwam er zo’n uitdaging op mijn pad toen ik een idee van enkele oude klasgenoten ontving om 25 jaar na ons afstuderen een klasreünie te doen. Jaaaa, zo oud ben ik al ondertussen 😊.
De uitnodiging kwam in een plots aangemaakt groepsbericht waaraan ik zomaar werd toegevoegd, direct de boodschap aan de hele groep, een vorm van communiceren waar ik al niet van hou en dus ook niet goed in ben.
Het idee om samen te komen, werd door velen positief onthaald. Ik voelde echter dat enthousiasme niet. En ik kan nu eenmaal niet goed doen alsof, dus stuurde ik maar geen reactie. Maar het zat me wel dwars. ‘Waarom wilde ik er nu niet naar toe gaan? Waarom vond ik dit nu niet leuk?’ Omdat die vragen gedurende twee dagen regelmatig in mijn hoofd bleven oppoppen, had ik er duidelijk iets mee te doen. Dus heb ik maar letterlijk even tijd en ruimte genomen om mijn gedachten en gevoelens hierover van nabij te onderzoeken, net zoals ik dit ook doe met mijn klanten in sessies. Mijn eigen persoonlijke coach zijn dus 😉
Wat popte er allemaal op in mijn hoofd, welke stemmen kwamen er aan het woord? Dit vat het gesprek in mijn hoofd zowat samen 😊:
- ‘Wat maakt dat je er niet naartoe wil gaan?’
- ‘Ik voel weerstand in mijn buik want ik heb geen zin in de grote groep.’
- ‘Ik houd niet van oppervlakkige vragen zoals, wat doe je nu, ben je getrouwd, heb je kinderen? Om dan na een half uur niet meer weten wat tegen elkaar te zeggen? Ik heb meer nood aan diepgang in gesprekken.’
- ‘En ik heb ook niet de behoefte om iedereen terug te zien. Er zijn wel een aantal mensen waar ik individueel mee zou willen afspreken, om echt te horen hoe het met ze gaat, om echt met ze te verbinden, om samen een leuke avond te hebben, maar niet met iedereen dus.’
Dus helder, deze vorm van samenkomst ligt me gewoon niet. Conclusie: ik ga dus niet. Simpel toch ;)
Om dan weer onmiddellijk verder te gaan in mijn hoofd:
- ‘Wat maakt dat je het dan niet gewoon zegt in de groep? Waarom hier in blijven hangen?’
- ‘Ik voel hierbij een soort van sociale verplichting.’
- ‘En ik vind het maar raar van mezelf dat ik dit niet wil. Dit hoort toch niet?’
- ‘Dus het enige wat je tegenhoudt, zijn je eigen belemmerende gedachten en oordelen? Want is het echt een verplichting?’
- ‘Neen, ik mag mijn eigen keuzes maken.’
- ‘Zou je het raar vinden als een andere klasgenoot er geen behoefte aan heeft?’
-
- ‘Nee, tuurlijk niet.’
- ‘Hoe ga je dit nu uitleggen aan die klasgenoten?’
- ‘Ik wil niet zomaar een excuus verzinnen, eerlijkheid is namelijk één van mijn belangrijkste waarden daar wil ik niet aan raken.’
- ‘Moet je een excuus verzinnen?’
- ‘Neen, gewoon de waarheid vertellen.’
- ‘Wat is dan eigenlijk het probleem, wat heb je dan te doen?’
- ‘Mezelf aanvaarden, zonder oordeel, wie ik ben en wat ik nodig heb. En dat is namelijk echte verbinding van persoon tot persoon in een kleine groep. Goede gesprekken, een rustige omgeving en aanvaarden dat het oké is. Dat het oké is dat ik mijn eigen pad volg en hiernaar handel en communiceer. Iedereen is namelijk anders en uniek. Ieder heeft andere behoeftes en dat is helemaal oké, ook voor mij. Ik mag zijn wie ik ben en ook dan ben ik goed genoeg. Ik hoef niet te pleasen of me maar aan te passen. Ik ben wie ik ben.’
En op dat moment dat ik dit helder had, kwam er rust in mijn hele lichaam en even later vloeiden de woorden gewoon vlot uit mijn vingers, recht naar mijn oude klasgenoten in een bericht aan de hele groep. Spannend én tegelijkertijd voelde dit juist en goed voor mezelf. Waarop dan ook nog eens als kers op de taart, begrijpende en respectvolle warme woorden terug kwamen van een aantal mensen die mij vroeger het beste kenden. Heerlijk!
Het is en blijft dus soms een uitdaging om kort bij jezelf te blijven, om te leven naar je eigen waarden en normen, rekening te houden met je eigen behoeftes. En soms dus ook je eigen grenzen aan te geven én keuzes te maken die moeilijker/anders zijn. Mijn eigen motto sindsdien, ik kies bewust waar, aan wie en wanneer ik mijn tijd, energie en liefde geef aan een ander😉
Conclusie van het hele verhaal,
jezelf echt kennen en hier dicht bij blijven, het is en blijft een boeiende uitdaging! Eentje die ik oprecht uit liefde voor mezelf telkens weer aan ga en waar ik steeds beter en beter in wordt.
Uitdaging voor jou deze week:
Waarin mag jij nog meer jezelf aanvaarden, grenzen stellen en keuzes maken?
Warme knuffel,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties