Vrouwen in mijn praktijk hebben als kind onbewust al (te) vroeg geleerd om verantwoordelijkheid te dragen en/of voor anderen te zorgen. Ze hebben in grote of kleine situaties destijds ervaren dat één of beide ouders (tijdelijk) niet emotioneel en/of fysiek beschikbaar waren om hen te geven wat ze nodig hadden, namelijk liefde en aandacht. Denk bijvoorbeeld maar aan een langdurige ziekenhuisopname van een ouder, de geboorte van broers of zussen, een ouder met een verslaving, een ouder die emoties en affectie niet kan delen met haar/zijn kind, een ouder die heel veel werkt en er niet kan zijn voor zijn/haar kind, negatieve opmerkingen en weinig positiviteit in het gezin, …
Dit gebeurt helemaal niet vanuit een slechte bedoeling van die ouder, wel vanuit hun eigen onvermogen op dat moment om er te zijn voor hun kind. Alleen kan een kind dit met het kinderbrein nog niet plaatsen en gaat het denken dat het aan zichzelf ligt. Zelftwijfel ontstaat, het gevoel van niet (meer) goed genoeg te zijn.
Dus gaan ze zich onbewust aanpassen in hun gedrag. Ze dragen extra zorg voor broertjes of zusjes waardoor ze toch aandacht krijgen, ze leggen de lat erg hoog voor zichzelf en doen enorm hun best (bijvoorbeeld op school) zodat ouders toch maar trots op hen zijn, of ze gaan rebelleren zodat ze toch maar gezien zouden worden,.. allemaal mogelijke kindreacties van een kind dat niet begrijpt waarom mama of papa niet lief of trots op haar of hem is. Wanneer dit een aantal keren voorkomt, maakt een kind zich die houding eigen. Het beschermt zichzelf als het ware tegen afwijzing en zoekt een manier om toch aan de liefde/aandacht te komen die elk kind nodig heeft.
Een voorbeeld uit mijn eigen leven maakt het misschien wat duidelijker:
Als dochter van twee zelfstandige ouders met twee winkels heb ik vaak gehoord ‘zorg voor je broertjes als ik in de winkel ben hé.’ Ik deed dan ook mijn best om dit te doen voor hen. Je wilt als kind namelijk je ouders plezieren, geluk zien. Ik herinner mij zo'n moment tijdens mijn ouders hun afwezigheid dat mijn kleinste broer viel tegen de salontafel, zich pijn had gedaan, een beetje bloedde aan zijn hoofd en huilde. Toen mijn moeder terug in huis kwam en dit zag, kreeg ik op mijn donder want ik had niet goed opgelet. En geloof me, mijn moeder kon het destijds erg duidelijk en luid verwoorden naar mij toe. Ik was hier als tienjarige erg van onder de indruk, want het voelde voor mij als mijn schuld dat mijn broer pijn had. Ik had het niet goed gedaan want mijn moeder was boos. Dus de volgende keer deed ik nog beter mijn best. Ze moesten braaf en stil zijn. Zij moesten naar mij luisteren zodat ik het in de ogen van mijn moeder goed deed. Dat gevoel van verantwoordelijkheid en zorg voor hen om mijn moeder gelukkig te maken, heb ik heel lang gehad.
Echter nu als volwassene zie ik dat ik een kind van 10 was dat zorgde voor een zevenjarige én een heel beweeglijke vierjarige, trouwens een kind dat goed wist wat hij wilde. Dat was niet oké, dat zou niet zo hebben moeten gaan. Ik verwijt mijn ouders echter niets.
Nu kan ik zien dat op dat moment mijn ouders roeiden met de riemen die zij toen hadden, met de kennis en vaardigheden waarover zij toen beschikten. Was dat ideaal neen, menselijk ja. Nu kan ik dit plaatsen en leg ik geen 'schuld' bij hen.
De verantwoordelijkheid die ik toen als kind op me nam/kreeg, heeft er voor gezorgd dat ik nu ben wie ik ben. Het heeft me ook goede dingen gebracht in het leven. Maar het heeft me ook heel veel van mezelf gekost. En in mijn moeilijke periode heb ik geleerd doorheen familieopstellingen en andere vormingen dat dit anders kan en mag.
Nu als volwassene ben ik me namelijk bewust wanneer dit beschermingsmechanisme getriggerd wordt. Ik besef wanneer ik de neiging heb om te zorgen voor of verantwoordelijkheid te nemen vanuit angst om afgewezen te worden. Ik voel, besef en kies dan bewust wat ik wel of niet te doen heb. Ik weet en voel nu dat ik niet meer voor iedereen hoef te zorgen om goed genoeg bevonden te worden, ik hoef niet meer alle verantwoordelijkheid voor mensen rondom me te dragen om toch maar geliefd te zijn, ik hoef niet… Ik kies nu zelf wat bij mij past en wat ik wil en kan dragen.
En ik weet dat het in jouw kindertijd misschien anders liep? Maar in alle gezinnen is het onvermijdelijk dat er zaken gebeuren die kinderen nog niet begrijpen. Zijn er momenten waar kinderen door de omstandigheden niet de juiste omkadering krijgen op dat moment, hoe goed bedoelt en liefdevol ouders hun kinderen ook opvoeden. We zijn allemaal mensen, niemand is onfeilbaar. Wat we wel kunnen doen is als volwassenen hier naar kijken via een familieopstelling om ervoor te zorgen dat we die oude patronen kunnen loslaten en zo vrijer en gelukkiger door het leven kunnen bewegen.
Wil jij hier meer over weten en/of kijken hoe het voor jou anders kan of wil je een inidividuele familieopstelling doen, neem dan contact met me op voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.
https://www.echtmezelf.be/kennismaking-of-coachingsgesprek-boeken
En wil je hier echt mee aan de slag om op korte tijd dit te veranderen in een kleine groep met gelijkgestemde vrouwen, dan zijn de twee trainingsdagen ‘Echt verandering brengen in perfectionisme en pleasegedrag’ echt iets voor jou:
https://www.echtmezelf.be/trainingsdagen-om-perfectionisme-en-pleasegedrag-aan-te-pakken
Voor vandaag, wens ik je nog een hele fijne dag!
Liefs,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties