Mensen die in een burn-out zitten of door een moeilijke periode gaan zoals nu tijdens de feestdagen, krijgen vaak van anderen te horen dat ze dingen moeten ondernemen om zo hun energiepeil op te krikken. Ga naar buiten, geniet van de natuur, pak terug een oude hobby op, spreek af met een vriendin, lees een boek, ga wat sporten...
Allemaal goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Alleen was dingen doen (en zeker buitenshuis) het laatste waar ik zin in had in die beginfase. Ik deed het dan ook anders.
Het ontbrak me namelijk letterlijk aan de energie/zin om ook maar iets uit te voeren. Door die goede raad voelde ik me zelfs beschaamd omdat ik dat niet kon of wilde. Het haalde me nog meer onderuit in plaats van te stimuleren. Rust en stilte was wat ik in die beginmaanden vooral nodig had.
Trouwens, als ik dan een beetje energie vond, wat zou ik dan doen? Wat vond ik nog leuk? Waar kreeg ik eigenlijk energie van? Wat deed me deugd? Ik kon er niet op antwoorden en dat gaf me zo’n ontredderd gevoel. Niet weten wat je wilt, is erg emotioneel om vast te stellen bij jezelf.
Uiteindelijk probeerde ik maar eens een boek te lezen, om dan na de eerste bladzijden vast te stellen dat ik me totaal niet kon concentreren. Ik onthield geen letter van wat er stond. En dat terwijl ik normaal boeken verslind bij de vleet en ze zelfs achteraf tot in detail kan navertellen.
Dan probeerde ik toch maar eens een beetje energie te steken in koken. Iets wat ik normaal leuk vind als ik wat kan experimenteren met verschillende ingrediënten. Maar nu liet ik de aardappelen aanbranden, omdat ik vergeten was dat ik eten op het vuur had staan. Mijn geheugen was in die tijd een zeef. Niets kon ik onthouden. En dat was natuurlijk weer iets om me over te frustreren, weer iets wat ik niet kon.
Op een gegeven moment heb ik het opgegeven om iets te ondernemen. Ik had eerst rust nodig en daarna zou ik zelf wel voelen wanneer ik klaar was om iets te doen om mijn eigen energiebronnen te ontdekken. En dat was ook zo. Door het 'moeten' los te laten in mijn hoofd en mezelf toestemming te geven om echt niks te doen, kwam het kantelpunt in mijn helingsproces.
Ondertussen zijn we al heel wat jaren verder en heb ik wel energie/zin om te doen wat me boeit of energie geeft. Ik weet goed wat ik leuk vind en wat niet. Mijn grenzen qua energie en drukte zijn duidelijk voor me en ik kan hier mooi mee spelen. Ik leef terug mijn eigen leven!
Dus heb begrip en geduld met mensen die het even moeilijk hebben door een burn-out of een moeilijke gebeurtenis in het leven. Ze komen er wel, op hun eigen tempo en manier. We kunnen alleen geduldig naast hen lopen en er gewoon zijn. Het echte herstel doen ze zelf, want iedereen voelt uiteindelijk zelf wel wat ze nodig hebben.
Warme knuffel,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties