Mensen die in een burn-out zitten of depressief zijn, krijgen vaak van anderen en/of van hun professionele begeleiders te horen om dingen te ondernemen om zo hun energiepeil op te krikken. Ga naar buiten, geniet van de natuur. Pak terug een oude hobby op. Spreek af met een vriendin. Lees een boek of ga wat sporten.

Allemaal goed bedoelt, daar ben ik van overtuigd. Alleen dingen doen (en zeker buitenshuis) was het laatste waar ik zin in had in de beginfase.

Enkele weken geleden kregen mijn echtgenoot en ik een uitnodiging voor een verrassingsfeest voor een bevriend koppel. Vermits ik (normaal) altijd te vinden ben voor een feestje en supergraag mijn lichaam laat bewegen op muziek, stuurde ik een enthousiast bericht naar de initiatiefnemers dat we er zouden zijn.

Tot de dag van het feest gisteren kwam! Ik voelde me niet goed in mijn vel, het piekeren sloeg toe en ik geraakte er niet uit in mijn hoofd...

Als vrouw doe je toch vaak veel ‘onzichtbare’ dingen voor je gezinsleden, niet? Denk maar aan de uren die je naast je kind zit bij het huiswerk maken als ze klein zijn. Denk maar aan de vuilnisbak die zichzelf niet leeg maakt. Of het proper maken van de oven wat met pizza etende pubers in huis zeker regelmatig moet gebeuren. En de keren dat ik het toiletpapier aanvul kan ik niet eens tellen. Steeds lijk net ik het lege rolletje te treffen op het toilet.

Allemaal dingen die niet direct zichtbaar zijn, maar die voor je gezin als vanzelfsprekend worden beschouwd. Pas op, ik verwacht geen applaus hiervoor, alleen zou ik soms toch wel willen roepen dat al deze zaken me (zeker nu in mijn depressie) erg veel energie kosten en soms voor mij aanvoelen als een hoge berg die ik moet beklimmen.

Toen ik nog op de PAAZ-afdeling verbleef, was er best wat tijd tussen de verschillende sessies en het bezoek ’s avonds. Tijd om zelf in te vullen naar eigen keuze. In die eerste dagen was ik niet klaar om contact te leggen met anderen in de leefgroep. Ik trok me dan ook vaak terug in de rust van mijn eigen kamer in plaats van in de woonkamer of het crea-atelier te zijn. Alleen met mijn gedachten (toen vooral nog erg negatieve gedachten) was natuurlijk ook niet de beste invulling van mijn tijd. Ik wilde daarom iets doen om me af te leiden (liefst iets creatiefs) zodat al die gedachten in mijn hoofd zouden stoppen. Want dat constante denken en piekeren, maakte me gek, en vooral als ik alleen was.

Als moeder van twee kinderen die zich al in hun pubertijd bevinden, 20 jaar getrouwd, sinds enkele jaren werkende in de kinderopvang na een rijke carrière van 17 jaar in het onderwijs, werd ik in september 2016 getroffen door een burn-out.

Vandaag was plots het duidelijke besef daar, op een onbewaakt moment zoals zo vaak gebeurt. DE REDEN waarom ik destijds een kinderdagverblijf oprichte.

Los van van het feit dat ik een eigen visie had over het omgaan met kinderen en waar ik  binnen de onderwijswereld steeds minder aansluiting mee vond. Los van het feit dat er binnen onze maatschappij destijds weinig aandacht was voor kwaliteitsvolle opvang, laat staan dat er voldoende opvangplaatsen waren voor alle kinderen die er nood aan hadden. Los van het feit dat ik een eigen zaak wilde oprichten en die zelf vorm wilde geven op mijn manier.

Bovenstaande speelde allemaal wel mee in mijn beslissing natuurlijk, maar het is de authenciteit van baby’s en peuters die me leidde. Dat is hetgene wat me als persoon raakt en waar ik nood aan had. Dat is de taal die ik als hoog sensitief persoon begrijp. Dat is waarom ik zo graag met kinderen bezig ben en ook zo vlot contact met ze kan leggen.

Een erg moeilijke dag vandaag. Vanbinnen zo een triest en melancholisch gevoel dat ik niet kan plaatsen. Het opstaan en mijn ochtendroutine (lees aankleden – ontbijten) kosten me al zoveel energie. En de dag is nog maar net begonnen.

Met de nodige drukke stemmen in mijn hoofd en die blok van emoties in mijn borstkas, toch maar wat opgeruimd en dan aan de strijk begonnen.

Opstaan en direct het gevoel hebben, van wat zal/moet ik vandaag doen? De zon schijnt niet, het is regenachtig. Twee dingen die me al dadelijk wat naar beneden halen en energie wegplukken. De hele voormiddag ligt voor me open terwijl mijn man werkt en de kinderen naar school zijn en toch weet ik niet hoe hem in te vullen. De zetel lonkt verleidelijk om erin te kruipen. Neen, zegt het verstand, eerst wat huishouden doen. Maar wat dan doen?

Woensdag 21 september 2016, een dag om nooit te vergeten voor mij. De dag dat mijn lichaam op slot ging!

Die dag vonden op het werk sollicitaties plaats want één van onze kinderverzorgsters was zwanger en moest dus zo snel mogelijk vervangen worden. Ik herinner me de gesprekken nog samen met mijn twee collega’s. Samen haakten we vrij vlot de knoop door wie we zouden aannemen. Een last viel van mijn schouders dat dit in orde en geregeld was. Eindelijk zou er misschien een beetje rust kunnen komen in mijn werk, hoopte ik. Ik voelde me immers al weken (achteraf gezien maanden tot een jaar) heel erg moe, emotioneel en futloos met momenten. Mijn werk op de crèche kreeg de nodige aandacht en was steeds in orde, maar daarbuiten was ik leeg. Ik vermeed sociale contacten, ging nergens naartoe, verwaarloosde mijn gezin, mijn huishouden en mezelf. Na de werkuren lag ik volledig uitgeput te slapen in de zetel of in mijn bed.

De droom van een crèche, mijn eigen opvoedingsvisie en mijn persoonlijke passie voor kinderen zorgden samen met mijn doorzettingsvermogen dat die droom werd gerealiseerd in 2014. Ik richtte een vennootschap op, plaatste een nieuwbouw en vond een fijn, bekwaam team om mee te werken. Vanaf de start mochten we veel kinderen verwelkomen. De onverwachte controles van de zorginspectie van de overheid zijn erg positief. De ouders zijn tevreden over onze aanpak en de kinderen kan ik dagelijks zien ontwikkelen en groeien. En toch worstel ik enorm ...

Ken je dat gevoel? Het zonnetje schijnt. Je dag is behoorlijk goed begonnen. Je hebt zelfs wat energie bijeengesprokkeld gekregen om met een vriendin even iets te gaan drinken wanneer de kinderen naar school zijn. Nadat je samen wat hebt bijgekletst over de kinderen, het werk en andere gebeurtenissen, vertel je heel voorzichtig over je nieuwe plan. In mijn geval dus deze blog waarover al ik uren-dagen-weken had nagedacht, alles had ik gewikt en gewogen. Om dan de negatieve gedachten eindelijk te overwinnen en het gewoon te proberen. Eerst vertel ik wat aarzelend en twijfelend over wat ik gedaan heb, maar langzaam maar zeker word ik samen met mijn vertrouweling enthousiast en komen er zelfs nog nieuwe ideeën.