Liefde kent vele lagen en vormen. Vandaag even stil staan bij wat liefde voor mij persoonlijk op dit moment in mijn leven betekent.

Liefde is voor mij, me werkelijk erkend en gezien voelen in wie ik ben, met al mijn gevoeligheden, goede en mindere kanten. Mijn nood aan persoonlijk en diepgaand contact staan hierbij centraal, heb ik al ontdekt 😉

Vriendschap is een positieve noot die ik regelmatig mocht ontvangen in mijn moeilijke periode 10 jaar geleden.

Ik hoorde vandaag op de radio het liedje ‘Love my life’ van Robbie Willems. Destijds kreeg ik dit van een collega toegestuurd. Op dat moment had ik het lied nog nooit gehoord. Dat, samen met de visuele tekst, maakte toen zoveel emoties los. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Gehuild om mezelf omdat ik mijn kracht toen nog niet zag. Gehuild om de liefde en de boodschap die ze me wilde laten zien. Ze toonde me: het zal niet makkelijk zijn, maar op een dag kom je er wel.

En dan zal je zelf vol overtuiging kunnen zeggen: I AM POWERFUL, I AM BEAUTIFULL,  I AM MAGICAL, I AM FREE, I AM ME …

Mensen die in een burn-out zitten of door een moeilijke periode gaan zoals nu tijdens de feestdagen, krijgen vaak van anderen te horen dat ze dingen moeten ondernemen om zo hun energiepeil op te krikken. Ga naar buiten, geniet van de natuur, pak terug een oude hobby op, spreek af met een vriendin, lees een boek, ga wat sporten...

Allemaal goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Alleen was dingen doen (en zeker buitenshuis) het laatste waar ik zin in had in die beginfase. Ik deed het dan ook anders.

JA, perfectionisme, net als pleasegedrag zijn beschermingsmechanismen. Het zijn patronen in je denken en gedrag die je onbewust als kind je eigen hebt gemaakt omdat je niet de liefde voelde of de trotsheid kreeg die je als kind nodig had. En dit zegt niks over je ouders en of ze het al dan niet goed hebben gedaan in jouw opvoeding. Of over die leerkracht die goed bedoelt zei dat jij beter kon.

Elk mens, elk kind is anders en heeft andere behoeftes. Elke persoon ervaart liefde op een andere manier. Alleen kan het zijn dat wat jij als kind nodig had om de liefde en trotsheid van je ouders te voelen, dat dit net de manier was die zij jou (op dat moment) niet konden geven. Jij voelde je niet gezien, jij had het gevoel dat je niet goed genoeg was, dat dat wat je deed niet goed genoeg was. En jij ging nog beter je best doen, de lat hoger leggen en nog meer zorgen voor anderen. Je beschermingsmechanismen zorgen er dus voor dat je niet nog meer pijn, teleurstelling en afwijzing kon voelen.

Vrouwen in mijn praktijk hebben als kind onbewust al (te) vroeg geleerd om verantwoordelijkheid te dragen en/of voor anderen te zorgen. Ze hebben in grote of kleine situaties destijds ervaren dat één of beide ouders (tijdelijk) niet emotioneel en/of fysiek beschikbaar waren om hen te geven wat ze nodig hadden, namelijk liefde en aandacht. Denk bijvoorbeeld maar aan een langdurige ziekenhuisopname van een ouder, de geboorte van broers of zussen, een ouder met een verslaving, een ouder die emoties en affectie niet kan delen met haar/zijn kind, een ouder die heel veel werkt en er niet kan zijn voor zijn/haar kind, negatieve opmerkingen en weinig positiviteit in het gezin, …

Dit gebeurt helemaal niet vanuit een slechte bedoeling van die ouder, wel vanuit hun eigen onvermogen op dat moment om er te zijn voor hun kind. Alleen kan een kind dit met het kinderbrein nog niet plaatsen en gaat het denken dat het aan zichzelf ligt. Zelftwijfel ontstaat, het gevoel van niet (meer) goed genoeg te zijn.

“Je pijnlijke jeugd of één van je ouders loslaten, hoe doe je dat?” Deze klant viel destijds met de deur in huis tijdens haar kennismakingsgesprek.

“Hoe ga je ermee om als je als kind niet de ouder hebt gehad die je toen nodig had? Hoe neem je afstand van die ouder die je nu nog steeds meer pijn doet dan iets anders?”

Het antwoord dat ik haar gaf, is duidelijk niet hetgeen dat ze verwacht had.

Woensdag 21 september 2016, een dag om nooit te vergeten voor mij. De dag dat mijn lichaam op slot ging!

Die dag vonden er sollicitaties plaats. Samen met mijn twee collega’s hakten we vrij vlot de knoop door wie we zouden aannemen. Een last viel van mijn schouders toen dat in orde was. Eindelijk zou er misschien een beetje rust kunnen komen in mijn werk, hoopte ik. Ik voelde me immers al weken (achteraf gezien maanden tot een jaar) heel erg moe, emotioneel en futloos met momenten. Mijn zaak kreeg de nodige aandacht en was steeds in orde, maar daarbuiten was ik leeg. Ik vermeed sociale contacten, ging nergens meer naartoe, verwaarloosde mijn gezin, mijn huishouden en mezelf. Na de werkuren lag ik volledig uitgeput te slapen in de zetel of in mijn bed. Op dat eigenste moment dat alles even in orde leek te komen, bleken al die emoties vrij te komen in mezelf. Het was alsof ik toen pas echt voelde wat ik al maanden ontkende voor mezelf.

“Ik kan precies niet meer stoppen met huilen, ik ween voor het minste”, zegt ze onmiddellijk wanneer ze mijn praktijk binnenkomt.
“Waarom vind je dat zo erg?” vraag ik haar want haar stem maakt onmiskenbaar duidelijk dat ze dit niet leuk vindt.
“Dat hoort toch niet, dat past niet, ik lijk wel een klein kind.” Ze heeft nog maar net haar voet over de drempel gezet en daar zijn ze al, haar eigen strenge oordelen. Ik kijk haar met mijn typische ‘meen je dat nu’ blik aan en ze beseft het. Haar overtuigingen worden zichtbaar, ook voor haarzelf.

Grenzen stellen, je eigen behoeftes kennen, en de stemmen in je hoofd temperen, een uitdaging voor iedereen, ook voor mij nog soms. Een tijdje geleden kwam er zo’n uitdaging op mijn pad toen ik een idee van enkele oude klasgenoten ontving om 25 jaar na ons afstuderen een klasreünie te doen. Jaaaa, zo oud ben ik al ondertussen 😊.

De uitnodiging kwam in een plots aangemaakt groepsbericht waaraan ik zomaar werd toegevoegd, direct de boodschap aan de hele groep, een vorm van communiceren waar ik al niet van hou en dus ook niet goed in ben.

Het idee om samen te komen, werd door velen positief onthaald. Ik voelde echter dat enthousiasme niet. En ik kan nu eenmaal niet goed doen alsof, dus stuurde ik maar geen reactie. Maar het zat me wel dwars. ‘Waarom wilde ik er nu niet naar toe gaan? Waarom vond ik dit nu niet leuk?’ Omdat die vragen gedurende twee dagen regelmatig in mijn hoofd bleven oppoppen, had ik er duidelijk iets mee te doen. Dus heb ik maar letterlijk even tijd en ruimte genomen om mijn gedachten en gevoelens hierover van nabij te onderzoeken, net zoals ik dit ook doe met mijn klanten in sessies. Mijn eigen persoonlijke coach zijn dus 😉

Verwachtingen zijn teleurstellingen in de dop, die titel! Ik weet het zo goed, probeer het niet te doen en toch mocht ik vandaag hier wederom een mooi voorbeeld van beleven en inzichten opdoen over mezelf. En er ook nog een nieuwe uitdaging voor mijn lezers voor deze week uit halen ;)

Vorige week had ik terloops gevraagd aan een vriend of hij volgende zondag al plannen had, zijn reactie was 'normaal niet', alleen diende hij nog even zijn agenda te raadplegen om zeker te zijn.
En daar ontstond op dat moment de verwarring. Ik heb daar in mijn hoofd van gemaakt dat het dus waarschijnlijk wel in orde was, en omdat ik later niks meer hoorde, werd dit dus ook niet weerlegd. Nog meer dan dat, omdat de afstand waartussen we wonen erg ver uit elkaar ligt, was het voor mij niet meer dan logisch dat we er een heel dagje van maakten. Wat fietsen, wandelen, iets eten, ik had hem veel te vertellen,... Ik had het helemaal ingevuld. Het leek mij een fantastische zondag te gaan worden, in mijn hoofd althans :)

Een vraag die mij steeds helpt om dicht bij mezelf te blijven en me bewust te maken van mijn eigen (onbewuste) beweegredenen en helpt juiste keuzes te maken, is 'Doe ik dit vanuit angst of vanuit liefde?'