Grenzen stellen, je eigen behoeftes kennen, en de stemmen in je hoofd temperen, een uitdaging voor iedereen, ook voor mij nog soms. Een tijdje geleden kwam er zo’n uitdaging op mijn pad toen ik een idee van enkele oude klasgenoten ontving om 25 jaar na ons afstuderen een klasreünie te doen. Jaaaa, zo oud ben ik al ondertussen 😊.

De uitnodiging kwam in een plots aangemaakt groepsbericht waaraan ik zomaar werd toegevoegd, direct de boodschap aan de hele groep, een vorm van communiceren waar ik al niet van hou en dus ook niet goed in ben.

Het idee om samen te komen, werd door velen positief onthaald. Ik voelde echter dat enthousiasme niet. En ik kan nu eenmaal niet goed doen alsof, dus stuurde ik maar geen reactie. Maar het zat me wel dwars. ‘Waarom wilde ik er nu niet naar toe gaan? Waarom vond ik dit nu niet leuk?’ Omdat die vragen gedurende twee dagen regelmatig in mijn hoofd bleven oppoppen, had ik er duidelijk iets mee te doen. Dus heb ik maar letterlijk even tijd en ruimte genomen om mijn gedachten en gevoelens hierover van nabij te onderzoeken, net zoals ik dit ook doe met mijn klanten in sessies. Mijn eigen persoonlijke coach zijn dus 😉

Verwachtingen zijn teleurstellingen in de dop, die titel! Ik weet het zo goed, probeer het niet te doen en toch mocht ik vandaag hier wederom een mooi voorbeeld van beleven en inzichten opdoen over mezelf. En er ook nog een nieuwe uitdaging voor mijn lezers voor deze week uit halen ;)

Vorige week had ik terloops gevraagd aan een vriend of hij volgende zondag al plannen had, zijn reactie was 'normaal niet', alleen diende hij nog even zijn agenda te raadplegen om zeker te zijn.
En daar ontstond op dat moment de verwarring. Ik heb daar in mijn hoofd van gemaakt dat het dus waarschijnlijk wel in orde was, en omdat ik later niks meer hoorde, werd dit dus ook niet weerlegd. Nog meer dan dat, omdat de afstand waartussen we wonen erg ver uit elkaar ligt, was het voor mij niet meer dan logisch dat we er een heel dagje van maakten. Wat fietsen, wandelen, iets eten, ik had hem veel te vertellen,... Ik had het helemaal ingevuld. Het leek mij een fantastische zondag te gaan worden, in mijn hoofd althans :)

Een vraag die mij steeds helpt om dicht bij mezelf te blijven en me bewust te maken van mijn eigen (onbewuste) beweegredenen en helpt juiste keuzes te maken, is 

DOE IK DIT VANUIT ANGST OF LIEFDE?

Mensen die in een burn-out zitten of depressief zijn, krijgen vaak van anderen en/of van hun professionele begeleiders te horen om dingen te ondernemen om zo hun energiepeil op te krikken. Ga naar buiten, geniet van de natuur. Pak terug een oude hobby op. Spreek af met een vriendin. Lees een boek of ga wat sporten.

Allemaal goed bedoelt, daar ben ik van overtuigd. Alleen dingen doen (en zeker buitenshuis) was het laatste waar ik zin in had in de beginfase.

Enkele weken geleden kregen mijn echtgenoot en ik een uitnodiging voor een verrassingsfeest voor een bevriend koppel. Vermits ik (normaal) altijd te vinden ben voor een feestje en supergraag mijn lichaam laat bewegen op muziek, stuurde ik een enthousiast bericht naar de initiatiefnemers dat we er zouden zijn.

Tot de dag van het feest gisteren kwam! Ik voelde me niet goed in mijn vel, het piekeren sloeg toe en ik geraakte er niet uit in mijn hoofd...

Als vrouw doe je toch vaak veel ‘onzichtbare’ dingen voor je gezinsleden, niet? Denk maar aan de uren die je naast je kind zit bij het huiswerk maken als ze klein zijn. Denk maar aan de vuilnisbak die zichzelf niet leeg maakt. Of het proper maken van de oven wat met pizza etende pubers in huis zeker regelmatig moet gebeuren. En de keren dat ik het toiletpapier aanvul kan ik niet eens tellen. Steeds lijk net ik het lege rolletje te treffen op het toilet.

Allemaal dingen die niet direct zichtbaar zijn, maar die voor je gezin als vanzelfsprekend worden beschouwd. Pas op, ik verwacht geen applaus hiervoor, alleen zou ik soms toch wel willen roepen dat al deze zaken me (zeker nu in mijn depressie) erg veel energie kosten en soms voor mij aanvoelen als een hoge berg die ik moet beklimmen.

Toen ik nog op de PAAZ-afdeling verbleef, was er best wat tijd tussen de verschillende sessies en het bezoek ’s avonds. Tijd om zelf in te vullen naar eigen keuze. In die eerste dagen was ik niet klaar om contact te leggen met anderen in de leefgroep. Ik trok me dan ook vaak terug in de rust van mijn eigen kamer in plaats van in de woonkamer of het crea-atelier te zijn. Alleen met mijn gedachten (toen vooral nog erg negatieve gedachten) was natuurlijk ook niet de beste invulling van mijn tijd. Ik wilde daarom iets doen om me af te leiden (liefst iets creatiefs) zodat al die gedachten in mijn hoofd zouden stoppen. Want dat constante denken en piekeren, maakte me gek, en vooral als ik alleen was.

Als moeder van twee kinderen die zich al in hun pubertijd bevinden, 20 jaar getrouwd, sinds enkele jaren werkende in de kinderopvang na een rijke carrière van 17 jaar in het onderwijs, werd ik in september 2016 getroffen door een burn-out.

Vandaag was plots het duidelijke besef daar, op een onbewaakt moment zoals zo vaak gebeurt. DE REDEN waarom ik destijds een kinderdagverblijf oprichte.

Los van van het feit dat ik een eigen visie had over het omgaan met kinderen en waar ik  binnen de onderwijswereld steeds minder aansluiting mee vond. Los van het feit dat er binnen onze maatschappij destijds weinig aandacht was voor kwaliteitsvolle opvang, laat staan dat er voldoende opvangplaatsen waren voor alle kinderen die er nood aan hadden. Los van het feit dat ik een eigen zaak wilde oprichten en die zelf vorm wilde geven op mijn manier.

Bovenstaande speelde allemaal wel mee in mijn beslissing natuurlijk, maar het is de authenciteit van baby’s en peuters die me leidde. Dat is hetgene wat me als persoon raakt en waar ik nood aan had. Dat is de taal die ik als hoog sensitief persoon begrijp. Dat is waarom ik zo graag met kinderen bezig ben en ook zo vlot contact met ze kan leggen.

Een erg moeilijke dag vandaag. Vanbinnen zo een triest en melancholisch gevoel dat ik niet kan plaatsen. Het opstaan en mijn ochtendroutine (lees aankleden – ontbijten) kosten me al zoveel energie. En de dag is nog maar net begonnen.

Met de nodige drukke stemmen in mijn hoofd en die blok van emoties in mijn borstkas, toch maar wat opgeruimd en dan aan de strijk begonnen.

Opstaan en direct het gevoel hebben, van wat zal/moet ik vandaag doen? De zon schijnt niet, het is regenachtig. Twee dingen die me al dadelijk wat naar beneden halen en energie wegplukken. De hele voormiddag ligt voor me open terwijl mijn man werkt en de kinderen naar school zijn en toch weet ik niet hoe hem in te vullen. De zetel lonkt verleidelijk om erin te kruipen. Neen, zegt het verstand, eerst wat huishouden doen. Maar wat dan doen?